Romański kościółek w Inowłodzu, woj. łódzkie
Przejeżdżając przez Inowłódz zauważyłam nad górującym nad miejscowością wzniesieniu smukłą basztę. Zaciekawiona udałam się w kierunku budowli. Od centrum miasteczka, wiodąca pod górę droga zaprowadziła mnie na niewielki parking przed schodami na szczyt wzgórza. Z tablicy umieszczonej przy miejscu postoju wynikało, że znalazłam się na terenie Zespołu przyrodniczo – krajobrazowego „Skarpa Jurajska”. Przeczytałam także m.in., że na obszarze 0,3 ha zespołu, utworzonego w 2001 roku ochroną objęto ciepłolubną murawę kserotermiczną o południowej ekspozycji, która: „W połączeniu z górującym kościołem romańskim św. Idziego tworzy niepowtarzalną kompozycję krajobrazową”.
Pokonując kilkadziesiąt stopni znalazłam się na niewielkim okrągłym placu wyłożonym żółtym kamieniem. Naokoło niego, na murkach zainstalowano drewniane ławeczki. Na środku osobliwego tarasu stała rzeźba przedstawiająca stojące, przytulone do siebie dwie postacie: mężczyzny i chłopca. Na umieszczonej pod spodem figury tabliczce widniał napis: Książę Władysław Herman i - Książę Bolesław III Krzywousty.
Tuż za tarasem, nieco wyżej znajdował się następny, o wiele większy plac graniczący jednym ze swoich boków z cmentarzem. Po prawej stronie wznosił się kościół. Aby do niego dojść, musiałam przejść przez żelazną furtkę, przy której ustawiono tabliczkę informującą o historii świątyni. Z jej lektury dowiedziałam się m.in., że: kościół jest jednym z wielu na terenie Polski ufundowanych przez księcia Władysława Hermana, że od chwili wystawienia w mieście w roku 1520 nowego kościoła, kościół św. Idziego powoli pustoszał i zamieniał się w ruinę, a także, że: w 1790 roku restaurację kościoła przeprowadziła starościna Inowłodzka – Moszczyńska, a następnie, że: „rok 1793 – rok II rozbioru Polski jest zarazem rokiem klęski kościoła, który z rozkazu Kamery Piotrkowskiej, żołnierze pruscy zamienili na magazyn zbożowy”. … Dopiero w roku 1911 miejscowi proboszcze zajęli się odbudową świątyni. I dalej: „I wojna światowa przerwała te prace”. Powtórnie do nich przystąpiono w roku 1923. A także: „W roku 1936 ówczesny Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nakazuje przeprowadzić gruntowną rekonstrukcję kościoła. 1 stycznia 1938 roku nastąpiło uroczyste poświęcenie świątyni. W roku 1951 zostały usunięte ostatnie zniszczenia spowodowane II wojną światową”.
Ścieżką wzdłuż cmentarnego ogrodzenia dostałam się w pobliże budowli. Mój wzrok przyciągnęła strzelista wieża pokryta stożkowym dachem z górującym nad nią żelaznym krzyżem. Obchodząc kościółek dookoła zauważyłam, że zbudowany na rzucie niewielkiego prostokąta kryje w swoich murach stare fragmenty świątyni. Moją uwagę zwrócił charakterystyczny żółty piaskowiec, użyty jako budulec zarówno kościoła jak i otaczającego teren murków.
Będąc przy południowej ścianie budowli, zbliżyłam się w pobliże intrygującej księgi . Schowana pod rozłożystym drzewem, na swoich drewnianych kartach zawierała taką treść: Kościół pw. św. Idziego, jak głosi legenda powstał w podzięce za narodziny księcia Bolesława Krzywoustego przyszłego króla Polski ufundowany około 1100 roku przez Władysława Hermana. I dalej: O cudownych narodzinach księcia Bolesława dzięki modlitwom św. Idziego pisał w kronikach Gall Anonim.
Po chwili podeszłam do murku nad brzegiem placu kościelnego.
Stąd miałam niebywałą okazję podziwiać przepiękny widok na okolicę.
Malowniczy krajobraz z leniwie wijącą rzeką Pilicą był niczym dzieło sztuki stworzone przed najdoskonalszego mistrza pędzla – naturę.
Pełna wrażeń i zachwycona rozciągającym się ze wzniesienia widnokręgiem opuściłam urokliwy zakątek.
Galeria zdjęć: http://www.polaneis.pl/miejsca
